Over een speciaal jongetje en de alpaca's
Het is voor mij nog altijd spannend als ik weet dat er 'speciale' kinderen naar Sunville Alpacas komen. Ik ervaar toch altijd weer een 'stresske'. Mijn oude denkpatroon: want dit schept natuurlijk verwachtingen, hoge verwachtingen misschien... ga ik die wel kunnen invullen? Wat als ze teleurgesteld gaan zijn??! En hoe gaan ze zijn, druk of rustig? Wat als de alpaca's er schrik van gaan hebben?
Maar dan 'herpak' ik mij. Ik heb ondertussen geleerd dat het allemaal wel goed komt. Ik ben gewoon mijzelf en de alpaca's zijn ook gewoon wie en hoe ze zijn. Het toppunt van mindfulness. Ik kan hen niet dwingen om iets te doen waar ze geen zin in hebben, ik kan hen hoogstens een beetje sturen.
Zo was er het jongetje met autisme dat op bezoek kwam met zijn pleegouders. Hij komt uit een gezin waarin alle kinderen autisme hebben en af en toe mag hij een weekend doorbrengen bij een vast pleeggezin. Zij bieden hem de rust en ontspanning die hij nodig heeft en even alle aandacht voor hem alleen. Hij heeft een eetstoornis en weigert alle voeding, behalve pannenkoeken! Daarom krijgt hij sondevoeding en heeft hij een voedingssonde in zijn neusje.
Het is een grote dierenvriend zeggen ze en dat merk ik. Rustig en kalm laat hij de nieuwsgierige alpaca's met hem kennismaken. Vooral Spikey lijkt door hem geïntrigeerd. Maar Spikey is dan ook bijzonder. Hij laat zich gewillig aaien en snuffelt voortdurend aan de jongen zijn sonde. Ik ben zelfs bang dat hij erin gaat bijten, stel je voor! Maar dat gebeurt gelukkig niet.
Het jongetje laat alles gebeuren en geniet zichtbaar van alle aandacht van deze rare dieren. Hij vindt het reuzeleuk om ze uit zijn hand te laten eten en kan niet stoppen met lachen.
Misschien dat we hem op termijn wel kunnen leren dat alpaca's wel meerdere dingen eten en dat hij dat ook eens kan proberen.
Als ze gaan vertrekken neemt hij afscheid van Spikey, nog een laatste knuffel. Ik zie zijn oogjes glunderen, hij zegt dat hij zeker nog eens wil terugkomen.